Τρίποντα και νεύρα…

Παρακολουθώντας τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Κολοσσό Ρόδου είχα μία απορία. Αυτή η ομάδα με τα πράσινα ήταν η ίδια με αυτή που διέλυσε την Κούμπαν πριν λίγες μέρες; Αν είναι δυνατό ρε παιδιά. Πίστεψα κι εγώ ότι ο Παναθηναϊκός ξύπνησε και ότι μαζί του αφυπνίστηκε και ο Πεδουλάκης. Μάταια όμως. Όταν σε έναν αγώνα κόντρα σε έναν μέτριο αντίπαλο και μάλιστα στην Ελλάδα ,εκτελείς 27 τρίποντα και μόλις 22 δίποντα είσαι άξιος της μοίρας σου. Δεν νομίζω να αμφέβαλε κανείς για τον νικητή αλλά τουλάχιστον ας κάνει τον κόπο να παίξει λίγο μπάσκετ.

Η ομάδα της Ρόδου γνώριζε την τύχη της, αλλά τουλάχιστον πάλεψε μέχρι τέλους και κέρδισε το χειροκρότημα όσων βρίσκονταν στο γήπεδο λόγο της τιμωρίας των γηπεδούχων. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στις νωχελικές και χωρίς ουσία εμφανίσεις του, δείχνοντας ότι η εμφάνιση κόντρα στην Κούμπαν ήταν μια παρένθεση κι ότι πιθανότατα να λειτούργησε το αίσθημα της επιβίωσης.

Είναι αδιανόητο ότι για να ξεκολλήσει από τον Κολοσσό έπρεπε να μπει να παίξει ξανά ο ανέτοιμος Μήτσος. Την εξάρτιση από τον αρχηγό άρχισε να μην την αντέχει ούτε ο ίδιος πια, ο οποίος μπήκε με νευρά στο παρκέ κάτι που φάνηκε όταν σε μία διεκδίκηση προσπάθησε να χτυπήσει τον νεαρό Παπαντωνίου ο οποίος όπως ήταν λογικό ζήτησε τον λόγο από τον αρχηγό του ΠΑΟ.  (Αποβλήθηκε ο νεαρός του Κολοσσού χωρίς λογική).

Ο Μήτσος δεν είναι ρομπότ. Θέλει ανάσες, δεν γίνεται να μην μπορεί να ξεκουραστεί ούτε κόντρα σε τέτοιες ομάδες. Δεν δικαιολογώ τα νεύρα του, αλλά του βρίσκω ένα ελαφρυντικό. Δεν είναι πολλοί στην ηλικία του που δεν μπορούν να πάρουν μισή ανάσα ,την ίδια ώρα που ο Σπανούλης στον Ολυμπιακό ούτε στην Ευρωλίγκα δεν παίζει τριάντα λεπτά.

Τα κρίσιμα έχουν φτάσει και ο Πεδουλάκης καλείται να δείξει ότι έχει βρει την φόρμουλα γιατί διαφορετικά θα υπάρξουν πολλά προβλήματα στην συνέχεια.