Τα κεφάλια μέσα…

Ο ένας αγώνας διαδέχεται τον άλλον… ο Παναθηναϊκός έπαιξε το τέλειο μπάσκετ και έχασε στο καλάθι από την Μπάρτσα, και όμως ακούω ξανά την καραμέλα της διαιτησίας. Πρέπει κάποιοι στον Παναθηναϊκό (κι όχι μόνο) να καταλάβουν ότι με αυτές τις διαμαρτυρίες που φέτος τις έχουν για χόμπι (όπως τις είχε ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια) το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποσυντονίζουν την ομάδα. Δεν γίνεται ολόκληρος Παναθηναϊκός μετά από κάθε αγώνα εδώ και δύο βδομάδες να βγάζει ανακοινώσεις για τη διαιτησία. Πρώτα η ήττα από τον Πανιώνιο, μετά από την ΤΣΣΚΑ και τώρα με την Μπάρτσα.

Αδυνατώ να καταλάβω αν η διοίκηση γνωρίζει το βάρος της φανέλας του έξι φορές πρωταθλητή Ευρώπης… Ο Παναθηναϊκός μπορεί να περάσει, το έχει δείξει στο παρκέ άλλωστε και ίσως να είναι καλύτερο για αυτόν αν ο πρόεδρος του έμενε μακριά από τα αποδυτήρια των διαιτητών.

Ακόμα και οι δηλώσεις όμως ήταν όλες για την διαιτησία… Αυτά δεν γίνονται ρε παιδιά. Ακούσατε ποτέ τον Ομπράντοβιτς μετά από ήττα να μιλά για τους γκρίζους; Δεν είναι ένας αγώνας είναι τρεις στην σειρά. Φτάνει. Ο μόνος ο οποίος μίλησε για μπάσκετ ήταν ο μόνος αδικημένος… Ο Λάσμε αποβλήθηκε με 5 φάουλ, τα δύο εκ των οποίων δεν υπήρχαν, και όμως στις δηλώσεις του είπε ότι δεν είναι η άδικη αποβολή του που έκρινε τον αγώνα.

Κεφάλια μέσα, σοβαρότητα και μπορεί η Ελληνική ομάδα να φύγει με το διπλό από την Βαρκελώνη. Τραυματισμοί δεν υπάρχουν, η ομάδα έδειξε ότι μπορεί να πάρει το διπλό στην Βαρκελώνη, και αυτό οφείλει να κάνει. Ο Παναθηναϊκός πρέπει αύριο να παίξει το μπάσκετ που ξέρει και μπορεί, να πάρει το διπλό και να αφήσει τα περί διαιτησίας… Να μπει η μπάλα στο καλάθι, αυτό έχει σημασία!

Υ.Γ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η Μπάρτσα έχει μία αιώνια ασυλία, ειδικά  μετά τον τελικό του ‘96 που από λάθος απόφασης  των διαιτητών κατέληξε στα χέρια Ελληνικής ομάδας το τρόπαιο…