Πόνεσε μεν, αλλά….

Δεν έγινε και κάτι συγκλονιστικό ρε παιδιά. Ο Παναθηναϊκός απλά ήταν κατώτερος των προσδοκιών, τουλάχιστον αμυντικά, και γνώρισε την ήττα από την καλύτερη και πιο έτοιμη, στην ουσία, Λιέτουβος Ρίτας. Δεν είναι δα και η συντέλεια του κόσμου, ούτε έγινε καμιά τραγωδία. Σε ένα μήνα από σήμερα η ομάδα του Πεδουλάκη θα είναι σαφώς πιο καλή και θα μπορεί να παίρνει αποτελέσματα ακόμα και στην κακή της μέρα.

Αν πρέπει όμως να ασχοληθώ με τον αγώνα, τότε θα πιαστώ με τα αρνητικά κομμάτια του παιχνιδιού των πρασίνων πρώτα, και στην συνέχεια με τα θετικά. Δεν τραβά ο Μήτσος, δεν τραβά ο Παναθηναϊκός. Απλά τα πράγματα. Ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει σε πολλούς, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ο αρχηγός χθες ήταν από τους χειρότερους του γηπέδου, και αν δεν έβαζε το τρίποντο μαχαιριά στο τέλος ίσως να ήταν και ο μοιραίος. Κακός αμυντικά ο Παναθηναϊκός, πλήρωσε την αδράνεια του στα μετόπισθεν αφού άφησε τον Σεϊπουτιτς να αλωνίζει ανενόχλητος.

Οι δικαιολογίες ήταν ανέτοιμος ο ένας και κουρασμένος ο άλλος δεν ευσταθούν. Ο Λάσμε παίζει κανονικά εδώ και ένα με δύο μήνες, ενώ και ο Λουκάς είναι στις επάλξεις περισσότερο από 3 εβδομάδες. Για να είμαστε όμως σωστοί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή ήταν η δεύτερη ήττα του ΠΑΟ σε ισάριθμα παιχνίδια (δεν μετρώ τον περίπατο κόντρα στο Ρέθυμνο)

Επιθετικά η ομάδα μου άρεσε. Ο Ματσιούλις μάγεψε τους συμπατριώτες του κάνοντας ίσως ένα από τα καλύτερο παιχνίδια της ζωής του, ενώ σαν να μην πέρασε μια μέρα ήταν ο Μπατίστ. Ο Αμερικανός σέντερ ήταν πραγματικά πανίσχυρος μέσα στην ρακέτα και σκόραρε με όποιο τρόπο ήθελε. Τα ριμπάουντ τα έλεγχε χαλαρά η ομάδα του Πεδουλάκη, ενώ όταν βρει τα πατήματα του κι ο τραυματίας Ούκιτς θα έχει και καλύτερη οργάνωση.

Υπομονή λοιπόν και μην πνίγεστε σε μισό ποτήρι νερό. Η ομάδα θα βρει τα πατήματα της. Να είστε σίγουροι…