Πιάσαμε και επίσημα πάτο…

Δεν εξηγείται αλλιώς, δεν μπορώ να αντιληφτώ τι γίνεται πλέον. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μας ενδιαφέρει η εξέλιξη του παιχνιδιού αλλά να είμαστε έτοιμοι για να φύγουμε όπως όπως από το γήπεδο για να γλυτώσουμε.

Όταν έπρεπε να μιλήσει ο Γιώργος Νεοφύτου και ο Γρηγόρης Παντούρης στον κόσμο, εκεί ήταν για να γελάς και να κλαις την κατάντια μας. Με φωνή που έτρεμε και οι δύο παρακαλούσαν τους ηλίθιους να σταματήσουν για να πάμε ζωντανοί στα σπίτια μας.  Σε αγώνα μπάσκετ η πρώτη κουβέντα των δύο αρχηγών ήταν σταματάτε για να πάμε σπίτι μας όλοι. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το που βρισκόμαστε πλέον.

Είμαστε ένα μπουρδέλο που απλά ξέρει να κατηγορά τους άλλους. Παράγοντες των ομάδων που δεν ασχολούνταν με το τι πραγματικά έγινε και απλά αρκούνταν στο να ασχολούνται με το φταίει ο Απόλλωνας, φταίει το ΑΠΟΕΛ, φταίει η αστυνομία. Όταν οι παράγοντες χαϊδεύουν αυτιά ανάλογα με τα δικά τους κάθε φορά συμφέροντα, αυτό θα γίνεται άλλωστε παρόμοια σκηνικά έγιναν ξανά φέτος και θα ξαναγίνουν αν η δικαστική τους επιβραβεύσει ξανά.

Κόσμος να βλέπει με βουρκωμένα μάτια το τι έγινε χθες και να μονολογεί, δεν είναι αυτό το άθλημα που αγάπησα, δεν είναι αυτό το μπασκετ μας. Να βλέπω έναν φίλο του ΑΠΟΕΛ να απορεί με τον εαυτό του, γιατί έκανε το λάθος να φέρει τον γιο του, να βλέπω παίκτες και προπονητές να ζητούν από τις οικογένειες τους να φύγουν αμέσως από το γήπεδο. Αυτό είναι το μπάσκετ; Να τρέχουμε να φύγουμε ζωντανοί;

Τα εξώφυλλα γράφουν για τον Κυπελλούχο Απόλλωνα. Δεν διάβασα κάπου για συλλήψεις, δεν άκουσα κάποιο να λέει ντρέπομαι για αυτά που έγιναν. Απλά θα περιμένουν την απόφαση της δικαστικής, η οποία το πιο πιθανό θα είναι ξανά ένα απαλό χάδι στα αυτιά όλων και μετά ξανά από την αρχή. Παράγοντες να κλαίνε για βαριές τιμωρίες και προπονητές να διαμαρτύρονται για τους διαιτητές. Αυτά θα είναι τα προβλήματα μας μετά από μία εβδομάδα. Θα ξεχάσουμε ξανά το χθεσινό πεδίο μάχης, ότι είχαμε τραυματίες και παιδιά να κλαίνε και θα επικεντρωθούμε στο πρωτάθλημα των τεσσάρων ομάδων.

Μακάρι να διαψευστώ, αλλά νομίζω ξανά τα ίδια θα έχουμε. Όλοι έμαθαν να κλείνουν το στόμα στα επεισόδια και να κρύβονται πίσω από ένα χαμόγελο και μια απονομή. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι πόλεμος, είναι μπάσκετ, είναι το άθλημα μας.

Εδώ θα είμαστε όμως και θα τα ξαναπούμε με το πρώτο κλάμα για διαιτησία ή για τιμωρία. Στο κλαμα είμαστε πρώτοι. Στην σωτηρία του γαμημένου τους αθλήματος;

Δεν το κρύβω ότι φοβάμαι την επόμενη μέρα….

#Ζώα