Ο Ράιτ και τα μεγάλα λόγια…

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι να δει κανείς την χθεσινή εμφάνιση του Παναθηναϊκού. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι πράσινοι έφτασαν μια ανάσα από την μεγάλη ανατροπή στο δεύτερο μέρος, όπως όμως και κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει την τραγική εικόνα του πρώτου μέρους.

Η ήττα, όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν, ήρθε και πλήγωσε τον εγωισμό του προπονητή της ομάδας αφού μετά τις δηλώσεις του την περασμένη εβδομάδα ο Πεδουλάκης κατάλαβε ότι είναι καλύτερα να δουλεύεις παρά να μιλάς. Οι πράσινοι ήταν φανερό ότι έπασχαν ξανά από οργάνωση, αφού η εμφάνιση του Μήτσου ήταν ίσως η χειρότερη της καριέρας του στην Ευρωλίγκα.  Προσπάθησε ο Γκίστ αλλά ήταν αδύνατο να τα κάνει όλα μόνος.

Άφησα στο τέλος την περίπτωση Ράιτ γιατί στην πραγματικότητα περισσότερο δυσκόλεψε παρά βοήθησε την ομάδα του. Σύμφωνοι πέτυχε μερικά μεγάλα καλάθια, έπαιξε εξαιρετική άμυνα και τελείωσε τον αγώνα με 17 πόντους αλλά κάτι του έλειπε. Τι ήταν αυτό; Μα αυτό για το οποίο αποκτήθηκε. Του έλειπε η οργάνωση. Ο Ράιτ εκμεταλλεύτηκε τους κενούς χώρους και έτρεχε συνεχώς την ομάδα στους αιφνιδιασμούς και στα ντράιβ κρατώντας την ζωντανή στα κρίσιμα.

Στην πραγματικότητα όμως, αυτό το παιχνίδι μπέρδεψε τον Παναθηναϊκό αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Κυπελλούχοι είναι μια ομάδα που έμαθε να παίζει σε αργό τέμπο και με κοντρόλ παιχνίδι. Υπάρχει και μια πιθανότητα ο Μήτσος να επηρεάστηκε από το νέο στυλ παιχνιδιού και σίγουρα θα τραβά ακόμα τα μαλλιά του για την τελευταία άναρχη και εκτός λογικής επιλογή του συμπαίκτη του.

Στο μέλλον, σίγουρα ο Ράιτ θα καταλάβει τον ρόλο του και θα μπορέσει να βοηθήσει έμπρακτα τους συμπαίκτες του, μέχρι τότε όμως θα ήταν προτιμότερο και για αυτόν και για τον Πεδουλάκη να ακούν τις οδηγίες του Μήτσου…