Ο Νίκος Αργυρόπουλος ανακρινεται στις mpasketologies…

Στην Κύπρο μπορεί να μην τον γνωρίζουν πολλοί, αλλά στην Ελλάδα αποτελεί ένα από τα καλύτερα παιδιά της Πάτρας και όχι μόνο. Ένας άνθρωπος που επί 20 χρόνια πάλευε μέσα στα παρκέ, πάντα για το καλό της ομάδας, έχει αποφασίσει ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και για αυτόν.

Απόλλωνας, Ολυμπιακός, Πανελλήνιος, Άρης και τέλος επιστροφή στο σπίτι του στον τόπο που ανδρώθηκε , στην αγαπημένη του Πάτρα και τον Απόλλωνα για να κρεμάσει τα παπούτσια του.

Ο λόγος για τον μεγάλο Νίκο Αργυρόπουλο που μετά από 20 χρόνια αποφάσισε ότι ήρθε η μέρα για να ξεκουραστεί.

Οι mpasketologies ξανά ένα βήμα μπροστά από όλους, φέρνουν κοντά σας αποκλειστική συνέντευξη του Πατρινού άσσου που μιλά για την καριέρα του, τον αλησμόνητο τελικό του 1997 με τον Ολυμπιακό, την φιλία του με τον Νίκο Μπάρλο, τις επιλογές του και όχι μόνο.

Νίκο καλό απόγευμα και ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Μετά από 20 χρόνια έφτασε το τέλος. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση και τι σου επιφυλάσσει το μέλλον;           

Εγώ ευχαριστώ φίλε μου. Πρώτα από όλα δεν είμαι κανένα πιτσιρίκι. Έφτασε η ώρα να πάρω και εγώ ανάσες και αυτό είναι το πρώτο που θέλω να κάνω. Να ξεκουραστώ για ένα μεγάλο διάστημα και μετά λογικά θα επανέλθω στην καλαθόσφαιρα. Άλλωστε 20 χρόνια είναι αυτά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μια ζωή ουσιαστικά στην Πάτρα και μετά σκάει η πρόταση του Ολυμπιακού.

Ναι όντως, ήταν μία πρόκληση και για εμένα όλο αυτό. Ήταν η πρώτη χρονιά που αναλάμβαναν την ομάδα οι Αγγελόπουλοι και ήταν τιμή μου που αποτελούσα και εγώ μέρος αυτής της παρέας τότε. Αρκετοί Έλληνες μαζευτήκαμε για να κάνουμε το βήμα παραπάνω αλλά δεν ήταν εύκολο. Φτάσαμε μέχρι τους τελικούς και εκεί χάσαμε από τον Παναθηναϊκό.

Η παρουσία σου με τα ερυθρόλευκα σου άνοιξε δρόμους για νέες εμπειρίες εξού και η διετία στον Πανελλήνιο και αργότερα στον Άρη έτσι; 

Ακριβώς έτσι ήταν τα πράγματα. Ο Πανελλήνιος την περίοδο που ήμουν εγώ, ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και πάνω από όλα ήταν ένα υγιές σωματείο. Μετά δύο χρόνια στον Άρη και στην συνέχεια επέστρεψα στο «σπίτι» μου στον Απόλλωνα. Γενικά πάντως θέλω να τονίσω ότι όλες οι επιλογές που έκανα μαζί με τον μάνατζερ μου ήταν όλες σωστές και δεν μετάνιωσα για τίποτα.

Τυπική ερώτηση αλλά θα την κάνω. Τι είναι για σένα ο Απόλλωνας;

Φίλε δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι ιδέα, είναι η καρδιά μου, είναι το δεύτερο μου σπίτι η ομάδα μου. ‘Ένα όνειρο που είχα από μικρός και κατάφερα να το κάνω πραγματικότητα, να φορέσω την φανέλα του Απόλλωνα.

Τόσα χρόνια στα παρκέ αλλά ποτέ δεν φόρεσες την φανέλα της Εθνικής Ανδρών. Σου μένει κάποια πικρή γεύση για αυτό μετά από τόσα χρόνια;

Όχι, όχι προς θεού, καμιά πικρία και κανένα παράπονο. Αγωνίστηκα στα μικρότερα κλιμάκια της Εθνικής όταν ήμουν πιτσιρίκι. Ίσως και οι δυνατότητες μου να μην ήταν για την Εθνική. Απλά δεν προέκυψε.

Είσαι και λίγο άτυχος πάντως αφού στα τόσα χρόνια καριέρας δεν κατάφερες να πανηγυρίσεις ένα μεγάλο τίτλο.

Όσο αφορά αυτό το κομμάτι ναι η αλήθεια είναι ότι δεν φάνηκα τυχερός. Δύο φορές με τον Απόλλωνα φτάσαμε στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιαμε ενώ και με τον Ολυμπιακό χάσαμε στους τελικούς. Ειδικά το 1997 ήταν κρίμα γιατί ήμασταν τόσο μα τόσο κοντά, αλλά πέσαμε πάνω σε ένα φορμαρισμένο Ολυμπιακό. Κρίμα αλλά αυτά έχει η ζωή.

Τι κρατάς από όλα αυτά τα χρόνια στα παρκέ;

Θα σου πω τι κρατάω από κάθε ομάδα που αγωνίστηκα. Από τον Ολυμπιακό κρατάω την εμπειρία των τελικών με τον Παναθηναϊκό και φυσικά την παρουσία του κόσμου. Ο τρόπος με τον οποίον στήριζαν την ομάδα ήταν απίστευτος. Από τον Πανελλήνιο την εξαιρετική οργάνωση που είχε τότε ή ομάδα, ότι χρειαζόμασταν το είχαμε αμέσως. Όσον αφορά τον Άρη τώρα, ήταν εμπειρία ανεπανάληπτη, εμπειρία ζωής να αγωνίζεσαι στο Αλεξάνδρειο. Για τον Απόλλωνα κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι θα ήταν ο τελικός με τον Ολυμπιακό το 1997 και οι δύο φορές που ανεβάσαμε την ομάδα από την δεύτερη στην πρώτη κατηγορία.

Μία ερώτηση λίγο διαφορετική τώρα. Θα ήθελα να μου πεις την ιδανική πεντάδα από συμπαίκτες που είχες όλα αυτά τα χρόνια βάζοντας στον άσσο φυσικά εσένα.

Δύσκολο μετά από 20 χρόνια καριέρας αλλά θα το δοκιμάσω. Λοιπόν στο 2 θα βάλω τον Γιάννη τον Μολφέτα που είναι τώρα team manager στον Απόλλωνα. Το τρία είναι λίγο δύσκολο για αυτό πάμε στο 4 που θα βάλω τον καλό μου φίλο και εξαιρετικό παίκτη Νίκο Μπάρλο. Φοβερός παίκτης και καλό παιδί. Στο πέντε τον Σόφο και πάμε πίσω στο τρία όπου θα βάλουμε τον Τόνι Ντοούσον. Φοβερός παίκτης από  τα πολύ παλιά και τρομερός σκόρερ. Κανόνι πραγματικό.  Γενικά θα μπορούσα να βάλω και άλλους παίκτες όπως τον Νίκο τον Χατζή αλλά θα σταματήσω στους 5. Προπονητή να βάλουμε τον Νίκο τον Βετούλα και νομίζω είμαστε μια χαρά.

Κάτι τελευταίο και να σε αφήσουμε φίλε. Ποιο είναι το μυστικό για μια τόσο μεγάλη καριέρα τι χρειάζεται να ακολουθήσουν τα νέα παιδιά για να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους;

Τέσσερα πράγματα. Σκληρή δουλειά, ταλέντο, τόλμη και τύχη. Να μην τα βάζουν κάτω με την πρώτη δυσκολία και να παλεύουν για τα πιστεύω τους.

Νίκο κάπου εδώ η «ανάκριση» μας έφτασε στο τέλος της. Ευχαριστώ πραγματικά για τον χρόνο σου και για όσα μας πρόσφερες τόσα χρόνια στο παρκέ.

Ευχαριστώ φίλε για τα καλά σου λόγια και την ευκαιρία που μου έδωσες. Θέλω απλά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου σε όλο τον κόσμο που ήταν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια και που με στήριξε στα εύκολα και στα δύσκολα.

Να σαι καλά φίλε καλή συνέχεια και κυρίως καλή ξεκούραση .

#ΝίκοςΑργυρόπουλος #ΆΡΗΣ #Πανελλήνιος #ΑπόλλωνΠατρών #Ολυμπιακός