Με τη σημαία στο τιμόνι…

Πρώτα οπαδός, μετά παίκτης, μετά σημαία, μετά παράγοντας και τώρα προπονητής. Στις μέρες μας δύσκολα συναντούμε ανθρώπους που πέρασαν από όλα τα στάδια σε μια ομάδα, και φυσικά είναι τόσο αγαπητοί. Δεν νομίζω να χρειάζεται να γράψω σε ποιον αναφέρομαι αφού τουλάχιστον στην Ελλάδα ένας μόνο είναι αυτός που έρχεται στο μυαλό όλων μας. Ο λόγος για τον μεγάλο Φραγκίσκο Αλβέρτη.

Ίσως ο μόνος προπονητής που δεν φοβάται για την θέση του, γιατί ακόμα και αν αποτύχει στο έργο του πάντα θα είναι η σημαία αυτής της ομάδας όσα χρόνια και αν περάσουν. Προσωπικά πιστεύω ότι χειρότερος από τον Πεδουλάκη δεν μπορεί να είναι. Δεν μπορώ να ξέρω πως θα πάει στον νέο του ρόλο, αλλά είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα κρυφτεί πίσω από τραυματισμούς και ποτέ, μα ποτέ, δεν θα περιαυτολογήσει αφού γνωρίζει πολύ καλά που βρίσκεται.

Όσο αφορά τώρα τι περιμένω να δω από τον Φράνκι, αυτό είναι ουσιαστικά να κόψει τον ομφάλιο λώρο της ομάδας με τον Διαμαντίδη, και να βοηθήσει την ομάδα να αναπνεύσει και στην απουσία του, αφού μέχρι σήμερα Παναθηναϊκός χωρίς Μήτσο δεν υπάρχει. Θα έχει σίγουρα πολύ δύσκολο έργο αλλά με την βοήθεια και του υπόλοιπου προπονητικό τιμ νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα δικαιωθεί.

Μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα όμως από τον πρώτο αγώνα φυσικά αφού όπως και να το κάνουμε το έργο που αναλαμβάνει ο Φράνκι μόνο εύκολο δεν είναι…

#ΦραγκίσκοςΑλβέρτης