Α ρε μάγκα Νίκο…

Αφού αναφέρθηκα τις προηγούμενες μέρες στους παίκτες που εντυπωσίασαν και απογοήτευσαν ήρθε η ώρα να ασχοληθώ και με την επίσημη αγαπημένη, η οποία ως γνωστό απογοήτευσε στην Σλοβενία. Μπορεί να είναι άτοπο και άσκοπο να ασχοληθώ με παίκτες προσωπικά, αλλά όπως λειτούργησα και με τις υπόλοιπες ομάδες έτσι θα κάνω και με την Ελλάδα.  Προτού αρχίσω όμως, να διευκρινίσω ότι δεν θα μιλήσω για παίκτες με λίγο χρόνο συμμετοχής (Πρίντεζης,  Φώτσης), ούτε με τον ηγέτη αυτή της ομάδας τον Σπανούλη.

Αυτός πάντως που με εντυπωσίασε με την σταθερότητα του και την ηγετική του φυσιογνωμία στα δύσκολα ήταν ο Νίκος Ζήσης. Απίστευτος παίκτης σε όλο το τουρνουά. Στα δύσκολα πρώτος φώναζε παρών, ενώ ακόμα και όταν αποκλειστήκαμε, ήταν μαζί με τον Σπανούλη, αυτοί οι οποίοι έδωσαν το σύνθημα της επόμενης μέρας.  Από την πρώτη μέρα, από τις προπονήσεις φαινόταν ότι ο Νίκος ήταν έτοιμος για μεγάλα πράγματα.  Όταν μιλά για την Εθνική ομάδα βουρκώνουν τα μάτια του, ενώ σαν πιστός στρατιώτης φωνάζει παρών κάθε χρόνο ανελλιπώς.

Από την αρχή ήταν αρκετά καλός, αλλά μετά τον σοβαρό, όπως αποδείχθηκε, τραυματισμό του συμπαίκτη και κουμπάρου του Βασίλη Σπανούλη, ο Νίκος έγινε βιονικός. Βασικός αναντικατάστατος, ψυχάρα όσο κανένας και στα τελευταία λεπτά των αναμετρήσεων φάνταζε σούπερμαν. Τρίποντα από κάθε πλευρά του γηπέδου, πάσες μοιρογνωμόνιο και άμυνα που τσάκιζε κόκαλα. Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνήσουν μαζί μου αλλά πραγματικά αν οι μισοί από αυτούς που ταξίδεψαν είχαν την ψυχή, την αυταπάρνηση και το πάθος του Νίκου, ίσως η Ελλάδα να μην πάλευε τώρα με του χάρου τα δόντια για να περάσει στο παγκόσμιο.

Όσοι είστε φάν του μεγάλου Νίκου Ζήση από φέτος θα μπορείτε να τον παρακολουθείτε στην Ρωσία και στην Ούνικς Καζάν παρέα με τον Καιμακόγλου και τον Βουγιούκα. Προπονητής αυτής της Ελληνικής παρέας θα είναι ως γνωστό ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός (παραμένει στο πόστο του μέχρι νεωτέρας)  Αντρέα Τρινκέρι.

Για εμένα λοιπόν αυτός ήταν ο παίκτης ο οποίος με κέρδισε στην Σλοβενία… Εσάς;

#ΝίκοςΖήσης